Τα κελλιά των αγγέλων....

Πέμπτη, 20 Δεκεμβρίου 2012

Τα κελλιά των αγγέλων - Ειρήνη Καλογιαννοπούλου-Λάμπρου

Νεφελοστεφάνωτοι πύργοι

πόθοι που ζάλιζαν το δέσιμο

τ’ ονείρου με την πράξη

επιθυμίες που γεννήθηκαν νεκρές

ιδανικά που λυώσαν

στο πυρπολημένο όραμα του χαμένου φεγγαριού·

θόλωσε η εικόνα του χαμόγελου

στα βρεγμένα μέτωπα των ανθρώπων

σκεπάζοντας τα μάτια του σούρουπου

με τη νιότη σου·

κι’ ύστερα η βυθισμένη σκληράδα της πέτρας

σκοτείνιασε τα παράθυρα

στις γειτονιές της γης·

μείναμε μόνοι·

εσύ και γω

χτίζοντας με το λυτρωτικό σου χώμα

έναν κόσμο για μας

ξέχασες να γκρεμίσεις τα σαπισμένα του θεμέλια

ενώ τα ερείπια κάπνιζαν ακόμα·

κοίταξες κατά πρόσωπο

το γνέψιμο των καιρών

και σου ψιθύρισα μεσ’ στο σκοτάδι

ήσουν φτιαγμένος

απ’ τη μεριά τ’ ονείρου.

ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ-ΛΑΜΠΡΟΥ, 
Τα κελλιά των αγγέλων, εκδόσεις οδεβ (1978)

Τετάρτη, 19 Δεκεμβρίου 2012

Όνειρο δεν ευτύχησε να μπει στο κύριο θέμα. Όσα το αποτόλμησαν, άνοιξαν και δεν βρήκανε κανέναν. Κική Δημουλά

Δευτέρα, 17 Δεκεμβρίου 2012

Τυχερό Αστέρι - Κωνσταντίνος Βήτα feat Γιάννης Παλαμίδας

Τυχερό Αστέρι - Κωνσταντίνος Βήτα feat Γιάννης Παλαμίδας

Εσύ είσαι το τυχερό μου αστέρι,

όλη η φύση κι ο κόσμος το ξέρει,

σαν μας βλέπουν μαζί αγκαλιά.

Η μοίρα μου μ' έστειλε στα βήματά σου,

ζω μονάχα για να 'μαι κοντά σου,

να αναπνέω, να νιώθω ζωή.

Δικά σου όλα τ' άνθη που βλέπω στους δρόμους,

δικά σου τα γλυκά πρωινά αυτού του κόσμου.

Για σένα είναι η πρώτη βροχή του χειμώνα,

για σένα ανθίζουνε κόκκινα ρόδα.

Για σένα, για σένα.

Κυριακή, 16 Δεκεμβρίου 2012

Προσωπικά ~ 17

Συνοχή σκέψεων, αταξία συναισθημάτων.

Φτωχοί έρωτες, περαστικοί, απόντες.

Ημίμετρα πάθη, περίπου δικός σου.
Ο καλός σου..

Ασφυκτιάς.

Φεύγεις, εγκαταλείπεις, προσπερνάς.

Είναι που σιχαίνεσαι τους ερασιτέχνες,

τα υποκατάστατα, τα δεύτερα.

Δε νοσταλγείς. Λες τελείωσε.

Κι όμως!

Δουλικά σε σέρνει ο έρωτας.

Σε περιφέρει γύρω από απότομους γκρεμούς,
 αναίσχυντα σε γονατίζει εμπρός του και σε ρημάζει.

Πόσα ψέμματα ασυγχώρητα κατάπιες;

Σε πνίγει ο καπνός του τσιγάρου σου απόψε.

Θηλιά στο λαιμό σου, η σκέψη του.

Αυτοβυθίζεσαι.

Τι χρώμα έχει η κραυγή που καιρό γεννιέται μέσα σου;
Ίσως διάφανη, όπως η ψυχή σου.
Ίσως μωβ.. της απουσίας. 

Το κοινό παρακολουθεί τη κάθε σου κίνηση.

Τα ρούχα σου κουρέλια, σε βαραίνουν.
Στέκεσαι τώρα όρθια, γυμνή.
Τα προσωπεία στο πάτωμα κι αυτά.
Όλα ένας αδέξιος σωρός στα πόδια σου.

Τρέμεις, παραπατάς, χαμογελάς και υποκλίνεσαι.
Η παράσταση έλαβε τέλος.

Ευχαριστούμε θερμά για την ανταπόκρισή σας!


~ Ύστερα, Σιωπή. Η μόνη λύτρωση.

Dreamer

Σάββατο, 15 Δεκεμβρίου 2012

Η μοναξιά είναι από χώμα - Μάρω Βαμβουνάκη (Αποσπάσματα Μέρος Β' )

Artpics - DeAngel

• Τα σενάριά μας τραβάνε χωριστά, παράλληλα, αλλού κι αλλού, κάπου, για λίγο εφάπτονται ή διχοτομούνται. Στο σημείο τομής παίζονται τα δράματα όσο διαρκούν κι όσο κρατά ο απόηχός τους.
• Γι’ αυτό είμαστε έτσι μόνοι, γιατί η γνώση η αληθινή μόνο στης μοναξιάς τα μαύρα χώματα καρπίζει.
• Η καχυποψία είναι κακομοιριά, η δυσπιστία φτώχεια. Συνεχώς το διαπιστώνω, από κανένα δεν κινδυνεύω, απ’ τον εαυτό μου μονάχα.
• Αν εσύ δεν με θρυμμάτιζες πάντα μου θ’ απόμενα έγκλειστος στη στενή φυλακή της μετριότητας που ζούσα.
• Αν δεν μ’ έκανες έτσι πολύ δυστυχισμένο δεν θα την υποψιαζόμουνα την αληθινή ευτυχία, αν δεν με απέλπιζες τόσο βαριά δεν θα την έβρισκα την αξία της ελπίδας, κι αν δεν μ’ έσερνες κοντά στο θάνατο δεν θ’ ανακάλυπτα μέσα μου πόση μπορεί να ‘ναι η δύναμη της ζωής.
• Ο έρωτας είναι σχεδόν πάντοτε αποτυχημένος. Κοίτα τους ερωτευμένους πως μαραίνονται. Ο έρωτας δεν φτάνει στον στόχο του. Τα θέλει όλα και δεν συμβιβάζεται στα λίγα [..] Απόλυτα ελπίζει, απόλυτα τραυματίζεται. Μάτι θαυμάσιο που κι η μικρότερη σκονίτσα το δακρύζει και το θολώνει. Ο έρωτας πονάει κι ασφυκτιά γιατί δεν ολοκληρώνεται.
• Το ‘χω από παλιά μυριστεί πως το πρόσωπο μιας αγάπης από την απουσία του άλλου σχεδιάζεται.
• Ονειρευόμουνα το ιδανικό ζευγάρι που κι οι δυο, με την ίδια τρυφερή αδυναμία, αλληλοπαραδίδονται ανυπεράσπιστοι στον ίδιο βαθμό. Πού να βρεθεί τέτοια δικαιοσύνη!
• Ελπίζω πως θα απελπιστώ. Ότι θα λυτρωθώ επιτέλους απ’ την ελπίδα πως εσύ κι εγώ θα ξανασμίξουμε. Αρχίζω ακόμα να ελπίζω πως θα έρθει η μέρα που θα μπορέσω να βγάλω την κρυμμένη φωτογραφία σου από κάτω απ’ το στρώμα και να την κοιτάξω χωρίς να με μαχαιρώσει πισώπλατα η λαχτάρα σου.
• Εσύ ‘σαι η μνήμη μου εσύ κι η φαντασία μου. [..] Πετιέμαι απ’ τη μνήμη σου στη φαντασία σου με άγριους κυματισμούς και καραβοτσακίζομαι στ’ ανοιχτά σου πέλαγα.
• Για μια νύχτα όλα τα παραπετώ, τα καταπατώ, τα περιφρονώ και τα μισώ γιατί είναι μονάχα εμπόδια στην ακράτητη λαχτάρα μου να σ’ αγκαλιάσω.
• Κοιτώ το αντιφέγγισμα του καντηλιού μπροστά στην πόρτα και σκέφτομαι πως επειδή τα θέλω όλα μονάχα το τίποτα με αποζημιώνει.
• Να προλάβω! Φόβος θανάτου μ’ έκανε τόσο σπασμωδικό και πανικοβλημένο  στις σχέσεις μου. Σα φρούτο στην αγορά η ζωή μου πουλιόταν όλο και φτηνότερα όσο προχωρούσε η μέρα και μαραινότανε. Λίγο ακόμα και πλησίαζα το «όσο-όσο».
• Έρχεται η ώρα που θα λυτρωθώ από σένα! Και θα λυτρωθώ από σένα αγαπώντας σε περισσότερο, με της αγάπης το άμετρο μέτρο που είναι η περίσσια.
• Σ’ αγαπώ τόσο που δεν σε θέλω. Γιατί δεν θες παρά ότι σου λείπει κι εσύ πια δεν μου λείπεις αφού στης αγάπης τον τόπο δεν χωρά η απόσταση.
• Σ’ αγαπώ πια τόσο που δεν σ’ έχω ανάγκη. Σ’ αγαπώ τόσο που σ’ απαλλάσσω από μένα. Σ’ αγαπώ αληθινά και δεν σε φοβάμαι. Κατόρθωσα πραγματικά να μη σε φοβάμαι! Ο φόβος σου ήταν πανίσχυρος.
• Οι λέξεις είναι ξένα σώματα. Μ’ ενοχλούν. Μπορώ πια να σωπάσω.

Αποσπάσματα από το μυθιστόρημα της

ΜΑΡΩΣ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ, Η μοναξιά είναι από χώμα,

εκδόσεις Φιλιππότη (1987), 27η έκδοση (2007)