Η Σοφία των ανθρώπων

 Η Σοφία των ανθρώπων

Μου έλεγες  για τους ανθρώπους

ότι τους πνίγει η σιωπή.

Δε μιλάς!

Εσύ,

που έδινες μαθήματα ζωής…

για παραγγέλματα  Θεών.

Τώρα;

Πώς να πιστέψω σε Θεούς,

όταν με πνίγει η σιωπή σου; 

Εγώ,

σαν τον μελλοθάνατο

που δεν του έδωσαν δικαίωμα

τελευταίας επιθυμίας,

τελώ θυσία.

Οι Θεοί δεν ήταν άδικοι .

Έριχναν κεραυνούς,

έπαιζαν με τρίαινες,

τοξοβολούσαν τα θύματα τους .

Ούτε για θύμα σου δεν άξιζα…

Νέκταρ και Αμβροσία,

ψυχή και σάρκα,

 δάκρυ και αίμα

για σένα τα κρατούσα.

Θεός εσύ, αλάθητος.

Θνητή εγώ, γεμάτη πάθη

κατάλαβα …

Ευθύνη εγώ για την καταδίκη μου.

Και συ για την αγάπη μου ευθύνη. 

Ήθελα να σε λατρέψω…

Σφαγή να γίνω στο βωμό σου…

Θυσία στα πόδια σου…

Ήθελα…

Μα οι Θεοί αποφασίζουν!

Τώρα πια

Πανό διαμαρτυρίας

τα σπλάχνα μου

για Θεούς που δεν υπήρξαν…

Υ.Γ.  Δεν ξέρεις όμως κάτι…

«Τίποτε νεκρό δεν ξαναπεθαίνει»

Σκότωσα αυτό που αγαπώ.

Νάτο…

Το διαβάζεις.

Είναι προσφορά.

-mips-